De titel van het theaterstuk wat afgelopen week in Balei Pusat werd gespeeld. Dengar is Maleis voor luister. En daar ging het deze avond om. Luisteren naar elkaar, luisteren naar een verhaal.
Voordat de voorstelling begon was er een mogelijkheid om gezamenlijk te eten. Hiervoor moesten de bezoekers zich wel van te voren opgeven, maar al snel nadat deze voorstelling was aangekondigd was de laatste stoel voor het eten al gereserveerd. En om het gesprek op gang te krijgen kregen de eters niet alleen voedsel voorgeschoteld, maar ook een briefjes met daarop een open vragen waarover men tijdens het eten met zijn tafelgenoten kon praten en luisteren hoe de andere daar over dachten.
Klokslag 20:00 werden de aanwezigen door theatermaker Fiona Kelatow welkom geheten en gingen de deuren van de zaal open.
En terwijl iedereen in de zaal een stoel opzocht, bleek er op alle stoelen een zakje te liggen met kruitnagels erin. Wist je dat de kruitnagel in de tijd van de VOC alleen in de Molukken werd verbouwd?
De zaal bleef bijna de hele voorstelling muisstil en schoot alleen af en toe in de lach bij een grap van Joenoes Ponaija. Joenoes begon met zichzelf voor te stellen. “Ik ben Joenoes en ik heb kort zwart haar. Niet lang, niet kaal, geen krullen, geen hanekam, gewoon kort.” En zo ging hij verder. Daarna ging hij zijn familie aan het publiek voorstellen.
Vervolgens besteedde hij aandacht aan de geschiedenis van de Molukken. Tegenwoordig wordt in het onderwijs de Canon van Nederland gebruikt, een lijst van 50 thema’s die een overzicht geeft van de Nederlandse geschiedenis. Maar daarin wordt eigenlijk weinig tot geen aandacht besteed aan de Molukse geschiedenis.
Joenoes vertelde daarna over zijn schoolcarrière en zijn droom om zanger of acteur te worden.
De enigste telefoon die tijdens de voorstelling af ging was de denkbeeldige Nokia van Joenoes. Het was ook fantastisch om te zien hoe Joenoes steeds van karakter wisselde als hij de rol van zijn opa, vader of moeder speelde, waardoor de monoloog toch een verhaal werd met meerdere karakters.
De rode draad in het verhaal ging over een gebeurtenis welke in het verleden heeft plaats gevonden en wat dat heeft betekend voor hem en hoe hij daar steeds weer mee werd geconfronteerd.
De voorstelling was georganiseerd door een aantal studenten van de ArtEZ Hogeschool voor de Kunsten in samenwerking met KoppelSWOE en het Cultuurplein Noord-Veluwse. En na afloop van de voorstelling bleven de meeste aanwezigen ook even hangen om na te praten (en luisteren) over deze voorstelling.
Vanwege het onderwerp van de voorstelling “Luisteren” zijn er deze keer geen opnames gemaakt. Dat had de aandacht van het aanwezige publiek afgeleid van de voorstelling. Maar mocht je in de gelegenheid zijn om deze voorstelling nog een keer te bezoeken. Wij raden hem zeker aan.
Auteur: Léon Durville
